Bir yaz akşamıydı eylülün
Hava biraz serin gökyüzü ise yıldızlı
Dolaşırken bir başıma yalnız sokaklarda
Uzakta, benden çok uzakta
Bir ışık belirdi gözlerimi çalan
Ben yaklaştıkça ona, o benden uzaklaştı,
Ben ona koştukça o benden kaçtı.
Nereye koştuğumu bilmeden,
Gidiyordum ona doğru.
Belki bir sonsuzluk belki de mutluluk,
Yolun sonunda beni bekleyen.
Her ne ise beni bekleyen
Bil ki hayalimdeki sen kadar önemli değil
Koşarken içimdeki ben, bana sığmıyordu
Bir umut vardı içimde, küçükte olsa
Belki sana koşuyorum diye
İçimde yaşattığım sana
Öylesine özlem duyuyordum ki
Ne hayatı nede herhangi bir şeyi düşünüyordum
Her gece kendi kendime konuşup
Sana düzinelerce şiir yazıyordum
Ve birden anlıyordum ki
Yanı başımda benimlesin
Sanki elimi uzatsam, sana kavuşacak
Özlem duyduğum gözleri görecek
Hasretini çektiğim sözlerini duyabilecektim
Haftalar, aylar hatta yıllar geçiyordu
İçimdeki sana özlem duyarak
Ve şimdi ben ışığa koşarken
Gözlerimde yaş, ellerimde titreme
İçimde ise çocuksu bir coşku
Diğer yandan da şüphe
Ya sana doğru gelmiyorsam
Gözlerini göremeyecek, sözlerini duyamayacaksam
Sana yazdığım bu şiirleri
Gözlerine bakıp okuyamayacaksam
Ne anlamı var meçhule koşmamın
Dursun ayaklarım, görmesin gözlerim ışığı
By_FiRaRi
30.03.2009
|
